Libanon, Irak, Afghanistan, Nederland en verdriet

Vandaag vond ik bij een verwijzing op de website van Een Vandaag het onderstaande commentaar. Ik ben het helemaal niet eens met de beweringen in dit commentaar. Ten eerste al niet met het begin ervan, waar de schrijver beweert waar "wij" in het westen wel en niet van zouden houden. De schijver kan zich beter beperken tot waar hij wel of niet van houdt. Onder het stukje volgt mijn commentaar:


In het westen houden we niet zo van krijsende Arabische vrouwen die zicht de haren uit het hoofd trekken. We houden meer van een weggepinkte traan - ingetogen verdriet raakt ons veel meer dan dat gillen en die naar de hemel opgegeven handen - dat heeft toch iets onechts. Nee, echt verdriet uit je door in stilte te grienen - tenminste, dat vinden wij.

Maar soms wordt je geconfronteerd met universele emotie. Dan zijn er geen woorden nodig om te begrijpen wat iemand voelt - of om de echtheid van die gevoelens te peilen. Zo was het eergisteren toen we op weg van Minnieh - nabij Tripoli - naar Beiroet een auto passeerden. Iemand hield een witte vlag naar buiten, er zaten vier keer zoveel mensen in die auto als uberhaupt mogelijk is - ik zag gezichten die spraken van verschrikking, ontzetting en paniek. We hielden de auto aan, we wilden deze mensen - die overduidelijk net uit het belegerde vluchtelingenkamp Nahr al Barad waren gevlucht - graag spreken.

Toen autodeuren opengingen, rolde er 13 mensen naar buiten. Iedereen in tranen - nee, niet zo'n Arabisch tafereel met handgebaren, de vrouwen huilden met korte, ingehouden halen. De kinderen snikten mee, dan weer luid, dan weer zachtjes. De mannen keken verloren om zich heen, ook met tranen in hun ogen. Iedereen beefde, trilde of wiegde zachtjes heen en weer.

Het is moeilijk te omschrijven, maar als je met echte ontreddering wordt geconfronteerd, hoef je je geen seconde af te vragen of het klopt wat mensen je vertellen. Het is duidelijk zonder dat ze je iets uit hoeven te leggen - echte ontzetting raakt een universele snaar. De radeloosheid die deze mensen uitstraalden sprak meer dan voor zich: de inwoners van Nahr al Bared zijn werkelijk door een hel gegaan.



Ik heb hierop een eerste reactie gegeven:

Je stukje is erg goed geschreven, heel mooi, prachtig, ingrijpend! "Wij", in Nederland, kennen het intense collectieve verdriet waardoor mensen totaal buiten zinnen raken gelukkig maar zelden.

Maar stel je eens voor, als je hele regio weg wordt gevaagd door een aardbeving. Een hele wijk, door een zogenaamd precisiebombardement, met je hele familie en vriendenkring erbij? Dan piepen mensen anders.

Ik ben bijvoorbeeld twee keer in mijn leven getuige geweest van een verschrikkelijk ongeluk met doden. De omstanders gilden het ook uit, huilden, riepen mijn God, mijn God! Waren totaal verbijsterd. Denk aan Volendam: talloos veel jongeren schreeuwen het ook uit van verdriet in de momenten daarna. En een cameraploeg in bijvoorbeeld het Midden-Oosten brengt het verdriet dan in beeld.

In de Libanon oorlog van vorig jaar, werd dag in dag uit een flat weggevaagd, een hele brug opgeblazen. Als je Israëlische mensen weg ziet vluchten van een zelfmoordaanslag, schreeuwen ze het ook uit van verdriet. Kijk naar het verdriet, de verbijstering, de verwarring, de gebaren, het schreeuwen van de mensen, die wegvluchtten van de Twin Towers? Dat is vergelijkbaar.

Gelukkig krijgen we in dit land, Nederland, niet vaak te maken met enorme rampen, gelukkig geen dagelijkse doden bij aanslagen, steeds terugkerende oorlogshandelingen en natuurrampen. Maar ik heb hier ook wel totaal verdwaasde, huilende, verbijsterde mensen voor de televisie gezien die hun emoties de vrije loop lieten na de Bijlmerramp, Volendam, Enschede, en het ligt er ook aan, wat de media-ploeg op zo'n moment filmt, of later uitzendt. Gelukkig verliezen we in dit land niet snel in 1 klap al onze familieleden en vrienden, maar er zijn talloos veel landen, Afghanistan, Irak. Libanon, Soedaan, waar dat door oorlog en geweld aan de orde van de dag is.

Dit lijkt me een enorm en niet te onderschatten verschil. En verder, blijkt uit onderzoek, houdt al 60% van de mensen hier niet van de islam op zich. Maar ik heb er geen moeite mee, om krijsende en huilende mensen te zien, die hun emoties zo uiten. Het is alleen verschrikkelijk, dat verschrikkingen ze zijn overkomen.

Dus ik houd niet van de verschrikkingen die mensen overkomen, maar heb absoluut geen probleem met het uiten van emoties. Dus ik zal niet als “westerling” bij dat “westen" horen dat je in de opening van je betoog noemt. (RvD)


Een aantal andere reacties waren:


marian-dejong@*****.***
25 mei - 08:30
Waarom het disrespect naar andere mensen toe om hoe een ieder uiting geeft aan intens verdriet. Hier is sprake van totale ontreddering. Dat behoeft geen uitleg. Het is een volksaard om op die manier uiting te geven aan verdriet om het verlies van geliefde familieleden. Logisch toch?! Hoe reageerden Amerikanen op 11/9 toen zij familie en vrienden verloren. Konden zij zich dan beheersen. Velen gingen toen totaal door het lint en was er pure ontreddering. Logisch toch?! Wel, als dan toch bij ieder explosief voorval de datum van 11/9 erbij wordt gehaald, doe ik dat nu ook.


barbarber@******.**
25 mei - 13:03
Hee wat raar ik heb je reportage niet op TV gezien... Klopt dat.? Een mediageile zeearend is blangrijker voor de redactie :( Suzanne


blackdragon@****.**
26 mei - 01:50
Overdreven emotionele uiting of massa hysteria, is een zonde volgens de Islamitische geloof. Kort gezecht, emoties moet je proberen in toom te houden uit respect tegen over de dode, en om het ziel van het overledene persoon(en) niet te kwetsen.

Some Fashion

This day I was reading so many blogs. I was hoping to find some inspiration for my blog, and I found.

At my blog I will write about all kind of sciences and world events from everywhere, but maybe this will going to look chaotically. This I was thinking at this moment.

So I will try to learn from other bloggers.

This is a drawing with fashion from Yarkand, in China, from 1870. It is funny to see how what was, and what is.